سوئیچ شبکه تجهیزاتی است که به دو یا چند دستگاه فناوری اطلاعات مانند رایانه اجازه می دهد تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. اتصال چندین دستگاه IT به یکدیگر یک شبکه ارتباطی ایجاد می کند. محاسبات، چاپ، سرور، ذخیره فایل، دسترسی به اینترنت و سایر منابع IT را می توان در سراسر شبکه به اشتراک گذاشت.
دستگاه های IT با تبادل “بسته های” داده از طریق شبکه ارتباط برقرار می کنند. سوئیچ های اساسی بسته ها را از یک دستگاه به دستگاه دیگر منتقل می کند، در حالی که عملیات پیچیده تر (مانند تصمیم گیری در مورد اینکه آیا بسته مجاز است به مقصد مورد نظر خود برسد) به طور سنتی دامنه سایر انواع دستگاه های شبکه است.
سوئیچ ها می توانند به شکل یک دستگاه اختصاصی باشند یا می توانند جزء تجهیزات دیگر مانند مسیریاب های شبکه و نقاط دسترسی بی سیم (APs) باشند که عملیات روی بسته های داده را انجام می دهند. فناوری سوئیچینگ پایه ده ها سال است که وجود داشته است و یکی از اجزای اساسی تمام شبکه های مدرن فناوری اطلاعات از جمله اینترنت است.
سوئیچ ها چه مشکلاتی را حل می کنند؟
سوئیچ شبکه، کاربران، برنامه ها و تجهیزات را در سراسر یک شبکه به هم متصل می کند تا بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و منابع را به اشتراک بگذارند. ساده‌ترین سوئیچ‌های شبکه، اتصال منحصراً به دستگاه‌های موجود در یک شبکه محلی (LAN) را ارائه می‌دهند. سوئیچ‌های پیشرفته‌تر می‌توانند دستگاه‌ها را از چندین شبکه محلی متصل کنند و حتی ممکن است عملکردهای اساسی امنیت داده را در خود جای دهند.
در سوئیچ های پیشرفته تر، توابع فراتر از اتصال ساده LAN اغلب زیرمجموعه ای از مواردی هستند که معمولاً در سایر دستگاه های شبکه مانند روترها و فایروال ها یافت می شوند. با وجود قابلیت‌های پیشرفته این سوئیچ‌ها، همچنان به عنوان «سوئیچ» شناخته می‌شوند، زیرا هدف اصلی آنها اتصال دستگاه‌ها به یکدیگر به عنوان بخشی از شبکه فناوری اطلاعات است.
سوئیچ چگونه کار می کند؟
روشی که سوئیچ شبکه ارتباطات بین دستگاهی را امکان پذیر می کند این است که همه سیستم های متصل، از جمله خود سوئیچ، از مجموعه استانداردی از پروتکل های ارتباطی پیروی می کنند. این استانداردها توسط سازمان های استاندارد بین المللی مانند موسسه مهندسین برق و الکترونیک (IEEE) و گروه ویژه مهندسی اینترنت (IETF) تعریف و نگهداری می شوند.
سه راه اصلی برای اتصال دستگاه ها به شبکه وجود دارد: رادیو (مانند Wi-Fi)، الکتریکی (مانند RJ-45 Ethernet)، و اپتیک مبتنی بر نور. هر روش اتصال از ابزارهای متفاوتی برای اتصال فیزیکی شبکه استفاده می‌کند – به ترتیب طیف RF، کابل‌کشی مسی، و کابل‌کشی فیبر نوری – که دستگاه‌های فناوری اطلاعات با ارسال جریانی از 1s و 0s به یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.
استانداردهای شبکه به این جریان های 1 و 0 اجازه می دهد تا به بسته ها تفسیر شوند. بسته ها حاوی یک هدر و یک بار است. هدر بسته ها حاوی اطلاعاتی مانند آدرس مبدا و مقصد دستگاه هایی است که در این ارتباط شرکت می کنند. محموله‌ها حاوی داده‌هایی هستند که دستگاه‌های تحت شبکه در واقع سعی در تبادل آنها دارند. هر دستگاه در یک شبکه دارای یک یا چند آدرس است که بسته ها می توانند به آنها آدرس دهی شوند.
به گروه‌هایی از بسته‌های مبادله شده توسط دو یا چند آدرس، «جریان‌های داده» می‌گویند. جریان داده تقریباً معادل مکالمات فردی در بین دستگاه های شبکه است. یک سوئیچ آدرس ها را از هدر بسته ها می خواند و سپس بسته ها را به سمت مقصدشان ارسال می کند.
سوئیچ ها سوابق را نگهداری می کنند که جداول جستجو (LUT) نامیده می شوند. LUT ها حاوی لیستی از آدرس هایی هستند که می توان با استفاده از پورت های سوئیچ خاص به آنها دسترسی پیدا کرد. برخی از سوئیچ ها و همچنین همه روترها را می توان با “مسیرها” پیکربندی کرد. Route ها نوعی LUT هستند که سوئیچ ها را هدایت می کند تا تمام بسته ها را با مقصدهای مشخص به یک سوئیچ یا روتر واسطه ارسال کنند. استفاده از مسیرها به سوئیچ ها اجازه می دهد تا بسته ها را به دستگاه هایی بفرستند که سوئیچ اطلاعات آدرس آنها را ندارد.
به عنوان مثال، بیایید در نظر بگیریم که چگونه یک تلفن هوشمند ممکن است از شبکه Wi-Fi خانگی برای دسترسی به یک صفحه وب استفاده کند. تلفن هوشمند از طریق Wi-Fi به یک AP متصل می شود. AP دارای یک سوئیچ داخلی RJ-45/Ethernet است که به یک روتر اینترنت متصل است.
لطفا برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد هر یک از محصولات این شرکت به صفحه تماس با ما مراجعه نموده و با کارشناسان این شرکت در ارتباط باشید.
